Ontsteek je eigen Licht

Aanmelden Blog

Wanneer we ons eigen licht ontsteken, leven we niet langer de waarheid van anderen. We worden sterk en onafhankelijk en leren te vertrouwen op onze eigen waarheid. Dat is ware Liefde, dat is waarachtige vrijheid, opdat we in alle eenvoud een Baken van Licht kunnen zijn zonder iets te willen zijn.

Wanneer we spreken over een nieuwe wereld bedoelen we eigenlijk dat er een ander bewustzijn nodig is. Een nieuw bewustzijn om een radicale omwenteling teweeg te brengen op alle fronten. Dat betekent dat alles wat we denken te zijn, al onze ideeën, ideologieën, rituelen, geloofssystemen en overtuigingen over boord moeten. Zij zijn niet van ons. Zij zijn aangeleerd en geënt op verdeeldheid. Vanuit verdeeldheid willen we gelijk hebben, pretenderen we dat we beter of slechter zijn dan anderen, noemen we onszelf lichtwerkers, voeren we oorlog, vernietigen we de aarde en vernietigen we het ware leven.

Namaak

Er is zoveel namaak, zoveel nep in de spirituele wereld. We leven met ons hoofd in de wolken. Om de pijn van het leven in de stof niet te hoeven voelen, durven we ons niet te wortelen in de aarde. We beloven anderen de eeuwigheid terwijl we zelf in alle opzichten zoekers zijn. We zijn bang om eerlijk en oprecht te zijn. Bang om te zeggen ‘Ik weet het niet’. Bang om confrontaties aan te  gaan. Bang om gekwetst te worden. Ik noem dat de schijn van heiligheid. Om volledig vrij te zijn kunnen we nergens bij horen, geen enkele ideologie aanhangen, niets van anderen aannemen. We kunnen uitsluitend onze eigen waarheid leven en ons eigen licht laten schijnen.

De natuur

Laten we de natuur als voorbeeld nemen. De natuur is goddelijk in al haar facetten en maakt alles, liefdevol en meedogenloos, zichtbaar. Het leven en de dood gaan hand in hand. De schoonheid van het verval. Dat wat sterft voedt nieuw leven.
Ik ben onschuldig als een kind en raak mijzelf kwijt in verwondering. Wat een schitterend palet aan diversiteit en kleur heeft de schepper bedacht om deze wereld te schilderen in al haar goddelijkheid, in al haar schoonheid. Dat zou ik nooit beter kunnen doen. Dat is het mysterie, dat is het wonder. De schepping is volmaakt als we het kunnen bezien met de juiste ogen.

We projecteren ons in een ander universum zodat we met onze vinger kunnen wijzen naar anderen die zo ver nog niet zijn. We voelen ons verheven boven anderen omdat wij menen verder geëvolueerd te zijn. Waar we echter voor weglopen, waar we niet mee geconfronteerd willen worden is de angst om het donker in onszelf onder ogen te zien. De angst voor de dood.

Verzekeren

Er komt een moment dat we beseffen dat we onze toekomst niet kunnen invullen of verzekeren. Er komt een moment dat we beseffen dat we de dood niet langer buiten kunnen sluiten omdat de dood het begin en het einde is van alle leven. Er komt een moment dat we beseffen dat alle leed van de wereld ons leed is, zodat we onze ogen niet meer kunnen sluiten voor het leed van anderen. Er komt een moment dat we beseffen dat we onszelf ons hele leven hebben belazerd. We zijn woedend en die woede blijkt de motor die het ego zal vernietigen zodat we uiteindelijk vol overgave en zonder angst het leven in al haar facetten durven te vieren en omarmen.

Schaars

Zolang we menen dat liefde schaars is en dat we die moeten verdienen, zolang we menen te moeten werken om onszelf te vervolmaken. Zolang we de wijsheid van anderen prevaleren boven die van onszelf, zolang we menen dat anderen ons kunnen redden en de deur naar de hemel kunnen openen, begrijpen we niet wie we zijn en gedragen we onszelf als slaven in een wereld van ongekende mogelijkheden en overvloed. Zolang we ons blijven associëren met ziekte en niet met heelheid, zolang we niet in staat zijn de dood te omarmen, zal het leven een kwelling blijven en zullen we altijd menen dat we op alle fronten te kort schieten of gefaald hebben. We blijven onze leegte vullen met onbenullige dingen en zoeken de waarheid buiten onszelf in het navolgen van de waarheid van anderen, in kerken en synagogen, in therapieën, workshops en eindeloos vermaak. Kortom, we blijven wachten tot de verlossing van buitenaf zal komen.

Manifestatie

Het is schokkend wanneer we gaan beseffen dat de wereld zoals wij die ons voorstellen letterlijk een voorstelling is, een beeldvorming, een theaterdrama door onszelf in het leven geroepen. Hij is opgebouwd uit beelden, uit plaatjes. Kortom, een manifestatie van ons denken. Het is niet meer en niet minder dan een verslaving. Een manier om het leven interessant te laten zijn omdat we ons strontvervelen in deze huidige door ons zelfgecreëerde wereld, waarin alles al bij voorbaat is ingevuld en er weinig of geen vrije ruimte meer is om onze innerlijke waarheid te onderzoeken, laat staan onze creativiteit te beleven en te omarmen. Er is lef voor nodig om te leven. Het lef om op eigen benen te gaan staan, ons niet langer iets voor te laten kauwen maar zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen welbevinden. Of dat nu je gezondheid is of het behoren tot een clan waarin je jezelf niet thuis voelt of de angst om je te verbinden met iets of iemand omdat je een bepaalt idee hebt over vrijheid. Pas als we bereid zijn alle denkbeelden aan de kapstok te hangen en de moed hebben om af te dalen in de donkere kerkers van onze ziel, zullen we langzaam maar zeker gaan beseffen dat achter die denkbeeldige duisternis het licht van de waarheid al die tijd op ons heeft liggen wachten.

Alles wat we af moesten leren omdat het niet oké, niet netjes was en niet zou bijdragen aan ons geluk, aan onze plek in de wereld, zullen we weer op moeten graven en een plaats mogen geven in ons bewustzijn, in onze nieuwe wereld, in onze realiteit. Zodat we niet langer half zijn en gehandicapt, maar licht en donker en heel.

Het enige wat daarvoor nodig is, is het lef om die wereld in onszelf te ontvouwen. Die wereld, de realiteit, was er altijd al. We hebben haar bekleed met ideeën, meningen en denkbeelden en die beelden verheven tot waarheid. Puur uit overleving. Puur uit angst om niet buiten de boot te vallen. Puur uit angst om geen eenling te zijn.

Tweeling

Maar voordat je een tweeling kan worden zul je eerst het lef moeten hebben om een eenling te zijn. Je zult je eigen ruimte moeten verkennen. Hoe meer je jouw binnenwereld uitzuivert, hoe meer je bewust moet zijn dat je gekwetst kunt worden door energieën buiten jouzelf. Stop met het beschuldigen van anderen want zij weten niet wat zij doen. Tegenkrachten zijn een noodzakelijk deel van jouw opleiding. Zij dwingen je om jouw plaats te bepalen. Dus aanvaard de lessen en wees dankbaar. Bescherm jezelf zolang dit nodig is, maar weet dat je ware bescherming bestaat uit de grenzeloze ruimte in jouw hart. Hoe meer je jouw zelf gaat leven en jouw eigen licht ontsteekt, hoe groter die ruimte wordt. Liefde is het enige wapen waar geen kruid tegen gewassen is.

De weg

De weg is een weg van vallen en opstaan. Zoals een kind wat leert lopen. Het kind valt honderden keren, staat weer op en blameert niemand. Dus gewoon blijven oefenen en jezelf niet onderuit halen. En jezelf ook niet op een voetstuk plaatsen wanneer het wel lukt. Want al die veren in je kont is de inmenging van het ego die nog steeds een voetstuk wil en helpt je niet om een waarachtig Mensch te worden. Daar heb je de bescheidenheid en de eenvoud van het midden voor nodig ofwel de Weg ofwel Tao.

We ontsteken ons eigen Licht, laten gehechtheden los en genieten van Al wat Is. We leren te vertrouwen op onze eigen waarheid. Dat is Liefde, dat is waarachtige vrijheid.

Redden

We zijn niet op de wereld om anderen te redden omdat er nu eenmaal niemand gered hoeft te worden. We zijn op de wereld om onszelf te vervolmaken. De enige manier om onszelf te vervolmaken is op te houden anderen te willen redden. De enige weg om jezelf te helen is naar binnen te keren en jezelf te bevrijden uit de wereld van de dualiteit. Het licht zowel als het donker te omarmen, zonder oordeel. Dat is heelheid. Je hoeft alleen jouw innerlijk licht te ontsteken om een lichtje te kunnen zijn voor anderen. Wanneer je jouw weg bewandelt dan is jouw liefde groot genoeg en wil je niet langer iemand tegenhouden om te vallen. Omdat je weet dat we honderden keren op onze bek moeten gaan om onze innerlijke kracht te vinden. Het is niet van belang wat een ander doet. Het is uitsluitend van belang dat jij jezelf ten alle tijd in de ogen durft te kijken, zonder schaamte, zonder oordeel en zonder nog iets weg te stoppen.

Ontsteek je eigen Licht zodat we ondanks alle pijn, alle verdriet, toch in staat zullen zijn steeds opnieuw weer op te staan. Onze eigen waarheid te leven en ons innerlijk licht brandende te houden. Zodat we in alle eenvoud een Baken van Licht kunnen zijn zonder iets te willen zijn.

Liefde is Al wat Is
Yasmin

Mededelingen

We zijn inmiddels drie weken on-route met La Luz en in Ierland. Mocht je ons willen volgen, dat kan op mijn Facebook-pagina. Komende week nemen we de boot naar Spanje. As always zijn we weer op de juiste tijd op de juiste plek.

De lege stoel

Het is een kleurrijk gezelschap op mijn laatste lezing in Vlissingen. Van een prachtige dertigjarige dakloze vrouw die ik deze dag langs de boulevard ontmoette, tot de spirituele zoeker en een enkeling die het meent te weten.

Weten heeft doorgaans weinig of niets te maken met de energie zijn en leven. Nog sterker, het weten kan je aardig in de weg zitten. De reis begint met alles overboord te gooien wat je meent te weten zodat je een leeg vat kunt worden voor universele waarheid. Zolang je jezelf nog verschuilt achter een vorm van religie of nieuwe-tijds-denken ben je nog niet afgedaald in de diepe wateren van je authentieke ziel en ben je nog geen Eenling geworden.

Tegenover mij zit een vrouw die zich zo te zien niet helemaal op haar gemak voelt. Naast haar is een lege stoel. Een stoel die ik niet weg mocht zetten omdat er iemand uit de ongeziene wereld kenbaar maakte aanwezig te willen zijn. Wie of wat is voor mij nog een raadsel.

Hedendaagse spiritualiteit is evenzeer een concept om te vluchten in de wereld van de tienduizend dingen als de jacht op materiele zaken. Een imago waar we anderen mee menen te moeten helpen en onszelf buiten schot kunnen houden. Helaas is de tijd voorbij dat we ons nog achter etiketten kunnen verschuilen. De ware hulpverlener heeft zichzelf bevrijdt van het hulpsyndroom en voelt zich niet meer of minder dan zijn client. Hij heeft het doen achter zich gelaten en is simpel datgene wat hij is.

Het oog van de naald

Er valt niets te bereiken. Het pad naar waarheid ofwel Samadhi is de weg zonder doel en zo simpel als het maar zijn kan. Doe niets, laat je leiden met een korte ei. Laat alles wat je ooit dacht dat jij was en waar jij je identiteit aan ontleende volledig los. Want je bent het grote niets. Oeps! En hoewel in dat niets de hele potentie van de schepping ligt besloten, is het voor een westerling niet eenvoudig om door het oog van een naald te kruipen. Het hoofd, ofwel het ego is groot en laat zich niet zonder slag of stoot aan banden leggen.

De meesten van ons weten niet beter dan dat we zijn wat we denken te zijn. Het beeld wat we van onszelf hebben gecreëerd en waarin we heilig geloven. Het beeld wat we dagelijks moeten voeden om de uiterlijke schijn in stand te houden.

Stoppen met vechten

Wanneer je zó genoeg van je zelf hebt dat je de controle niet meer overeind kunt houden, is het moment daar dat je in overgave je hoofd kunt buigen en jouw kleine ikje in handen kunt leggen van jouw goddelijke wil. Het hoofd maakt steeds minder de dienst uit en het hart neemt op natuurlijke wijze de leiding over. Het oorspronkelijke denken krijgt weer haar plaats en je laat je steeds vaker leiden door je goddelijke impulsen.

Wat als je nog maar een week te leven hebt

Plots komt de vrouw naast de lege stoel tot leven. Ze deelt het hartverscheurende proces rond het overgaan van haar tweelingzus. Door het vroegtijdig heengaan van haar zus kreeg zij de mogelijkheid om haar eigen plek in te nemen. Ze ging verhuizen en schilderen. Ik word overspoelt door ontroering en liefde en houd mijn adem in: ‘Je schildert niet alleen, jij en je zus werken samen’. En plots is het duidelijk: haar zus zit op de lege stoel.

Alleen maar genieten

‘Vanaf haar overlijden heb ik me voorgenomen om alleen maar te genieten’, zegt ze. Ik val stil. Het ware leven gaat niet over wel of niet genieten. Het ware leven gaat over het aanvaarden van Al wat Is. Willen we deze illusionaire wereld waarin we voortdurend op jacht zijn onze leegte op te vullen en onze pijn te verdringen met pijnkillers, seks, drugs en rock en rol, blijven voeden. Of is de tijd nu rijp om naar binnen te keren. Durven we in te zien dat we het ware lijden zelf hebben gecreëerd door de ontkenning van onze goddelijke afkomst, het wezenlijke in onszelf. Door onze weerstand te voeden, het leven te verdelen in goed en kwaad en te vechten tegen datgene wat we niet wensen. Kortom, het feit dat we het leven in al haar facetten niet kunnen omarmen en alles naar onze hand willen zetten is de oorzaak van het ware lijden.

Geluk is ons geboorterecht

Gelukkig zijn begint bij de simpele waarheid dat alles haar nut heeft. Dat er niets buiten ons zelf is. Dat alles zich afspeelt binnenin ons Zelf. We beginnen langzaam maar zeker te beseffen dat het nutteloos is om wat dan ook op de buitenwereld te projecteren en wie dan ook de schuld te geven. De schepping is goddelijke perfectie. Onze manier van kijken, van vorm geven en bewegen is ziek. We zijn volledig vergeten wie we zijn. Ondanks het feit dat onze uiterlijke omstandigheden beter zijn geworden, zijn we nog nooit zo ver verwijderd geweest van onze ware natuur. Nog sterker, de meeste mensen zijn volledig vergeten wie ze in wezen zijn en hebben zich volledig geassocieerd met hun  zichtbare werkelijkheid.

De waarheid in het midden

Op het moment dat we beide polen in onszelf omarmen en in het licht zetten, worden we heel. Het licht overschaduwt de duisternis. Het is onze potentie, onze ontvankelijke vrouwelijke scheppende kant die we hardnekkig hebben bevochten. Onze vrijheid, onze creativiteit die ons tot authentieke mensen, tot ware scheppers maakt. Op het moment dat we die kracht weer in onszelf initiëren en eren, laten we onze angst voor tekort en de behoefte aan de schijn van veiligheid en zekerheid los. We begrijpen dat  onze oordelen alles zeggen over onszelf en niets over de wereld buiten ons. We staan op uit het stof, worden de goden en godinnen van weleer en nemen onze rechtmatige plaats in het scheppingsverhaal weer in.

Dienstbaarheid

Dankbaar dat ik in alle eenvoud een instrument mag zijn. Hoe meer ik weet dat ik niet weet, hoe meer ik geraakt wordt door alles wat ik mag zien, mag aanraken en ervaren. En hoewel niet iedereen me aardig vindt en sommigen met een grote boog om mijn zijn en mijn boeken heen lopen, ben ik niet langer afhankelijk van goedkeuring van anderen. Ik laat me drijven door de wind, doe zonder te doen en voel me een gezegend Menschenkind.

Om Shanti,
Yasmin

 

Geverifieerd door ExactMetrics