Een klein bang meisje. Er was geen veiligheid in haar leven en naarmate ze opgroeide vergat ze haar afkomst en begon ze te vervreemden van alles en iedereen. Ze ging op zoek naar het geluk en verloor alles wat haar dierbaar was. En naarmate ze meer verloor werd ze leger en leger en leger. En zie die leegte werd meer en meer gevuld met bewustzijn, een innerlijk weten. En dat innerlijke weten mocht ze delen met velen. Helaas er was geen plaats voor haar in de herberg. Ook en vooral niet in de spirituele wereld waar de spelregels ogenschijnlijk werden verlegd maar het spel gewoon doorging.
Het spel van vrede op aarde. Een vrede die buiten jezelf moet ontstaan zodat de schuld van de oorlog, de schuld van de crisis, altijd op de ruggen van anderen kan worden neergelegd. Ze zag dat het sprookje nog steeds doorging. Dat je kon kiezen voor de rol van slachtoffer en dat dit vele voordelen in zich droeg. Want dan was jij onschuldig en was de situatie in jouw zelf en in de wereld de schuld van de staat, de kerk, de ouders, opvoeders of de top tien.

Naarmate de leegte in haar steeds groter werd en haar leven steeds eenvoudiger kreeg ze meer zelfvertrouwen en verdween de behoefte om de realiteit te ontvluchten. Ze begon haar eigen hemel te creëren hier op aarde. Ze ging diepzielduiken en dook met kop en schouders in de misère in haar eigen binnenwereld. Niet langer liet ze zich de wet voorschrijven. Ze wist dat er maar één weg was, de weg naar binnen. Ze wilde dingen zelf onderzoeken, zelf ervaren. En zo ontdekte ze meer en meer dat ze -in wezen- goed was zoals ze was. Dat ze uitsluitend alle lagen van haar zelfgecreëerde illusies van binnen af moest breken. Dat gezondheid niets met een lichaam te maken had maar met de manier waarop zij er naar keek. En ze begon de verantwoordelijkheid te nemen voor al haar daden.

Ze volgde al jong niet meer de massa. Op haar eerste grote reis naar India ontdekte ze al snel dat ze niet de lonely planet moest volgen maar haar innerlijke koers.

En zo ontdekte ze dat de hemel niet een ongeziene plek was waar je toegang toe had als je dood ging. Ze ontdekte dat ze al in het paradijs leefde. Dat zij en niemand anders verantwoordelijk was voor haar welbevinden en dat zij niemand kon beschuldigen. Dat zij de loop van haar leven niet kon veranderen, maar wel haar kijk erop. Ze was bereid zichzelf te vergeven zodat ze eenieder kon vergeven.

Ze ontdekte dat schuld niet bestond. Alleen maar ervaring. Ze ontdekte dat ze niet langer vrienden had maar ook geen vijanden. Ze ontdekte dat ze niet langer op zoek was naar vrede in de buitenwereld omdat die nu eenmaal niet bestond in de wereld van de 10.000 dingen. Dat oorlog iets was wat we creëerden door onze afgescheidenheid, ons denken, omdat het ego zich wil onderscheiden en altijd de baas wil spelen. Ze ontdekte dat naarmate ze opstond, ze zichzelf niet langer minderwaardig voelde en geen behoefte meer had om zich te verheffen boven anderen. Ze ontdekte dat naarmate ze zichzelf ging omarmen met al haar mooie en duistere kanten, dat dit alles een illusie was en dat de waarheid in het midden ligt.

En zo zul je haar niet zien demonstreren tegen oorlog of voor vrede. Want ze heeft besloten dat zij niet langer deel zal nemen aan welke oorlog dan ook. Wat niet betekent dat ze niet handelt. Indien nodig handelt zij zonder te handelen.

Ze heeft geen behoefte meer om nog iets te zijn of iets te worden. Ze ontdekte dat ze altijd al datgene was wat een Mensch kan zijn. Grenzeloos bewustzijn, Liefde en Mededogen. Ze heeft geen voetstuk nodig en hoeft niet geëerd te worden. Ze heeft evenmin nog behoefte om aan zichzelf te werken omdat dit een van de grootst mogelijke illusies is die er bestaan.
Ze heeft al deze dingen langgeleden geschreven, verfijnd, doorleefd en herschreven. Als je het wilt onderzoeken vind je lagen van wijsheid in haar boeken die nooit verouderen maar eeuwig nieuw zijn.
Op dit moment is zij onderweg met haar maatje. Ze zijn inmiddels in Marokko. En plots namen zij een trikkie zandpad om terecht te komen in een afgebakend universum. En ze wist hier wil ik wel een paar dagen blijven. Die paar dagen zijn inmiddels bijna twaalf dagen geworden. Zij communiceren weinig want niemand spreekt hun taal. De vele ooievaars en andere vogels niet, de vissers, de schaapsherders en de kleurrijke vrouwen en de mannen in hun traditionele kleding op hun ezeltjes ook niet. Maar er zijn tientallen woordeloze ontmoetingen met grote en kleine kinderen.

Zij delen en ontvangen talloze geschenken. Plots speelt zij met een stralend devaatje. Zij kletsen grenzeloos in hun eigen taal en creëren samen een woordeloos paradijs in het zand. Het devaatje trekt haar schoenen uit en rent naar haar mama. En o wonder, ze mag haar sokken uit doen en zo spelen ze samen blootvoets verder. Ogenschijnlijk een volwassen vrouw en een jong prinsesje. Maar dat is ogenschijnlijk. Al is de een Moslim en de ander niets – ofwel alles – vanbinnen zijn zij één en dezelfde.

In dit mooie universum, vrijwillig afgescheiden van de echte wereld, voelt zij nog dieper dan voorheen dat ieder mens, ieder wezen, goddelijk is. Dat er geen verschil is tussen haar en de ander. We zijn allen één. Zo kleurt zij elke dag haar buitenwereld mooier naar gelang haar binnenwereld en dat is haar bijdrage aan een mooiere wereld. Want ze voelt dat we allemaal op de wereld zijn om een stukje bij te dragen om de wereld te kleuren. En wanneer je in het midden terecht komt, wanneer je niet langer goed wilt zijn, wanneer je jezelf niet beter voelt dan wie dan ook is er plaats voor iedereen, is er vrede. Ieder mens, goed of slecht, speelt daar haar rol in.

Omdat zij geen enkel idee heeft van het grote scheppingsplan kan ze er niet over oordelen. Zij weet alleen met een grenzeloos weten dat alles volmaakt is. Dat God en de duivel beiden manifestaties zijn van één en dezelfde Liefdeskracht. Dat alle uiterlijke manifestaties uitsluitend in ons denken bestaan en dat wij die projecteren in de buitenwereld. Dus willen we die buitenwereld veranderen zullen we – wat zij voorheen al zei in haar workshops – onze kop in de kast moeten zetten ofwel ontdekken dat wie we denken dat we zijn niets te maken heeft met wie we in werkelijkheid zijn…

Ontsteek je eigen Licht

Ik wens je vandaag en alle dagen en voor 2025 de liefde en de wijsheid om naar binnen te keren en jouw eigen wereld van vrede te creëren door alles wat je tegenkomt in liefde en zonder oordelen te omarmen. Probeer niet goed te zijn, probeer niet slecht te zijn. Durf gewoon in het midden te zijn. Zonder oordeel. Als je tevreden bent over jouw creatie kun je die naar buiten laten schijnen. Daar hoef je niets voor te doen. Dat gaat vanzelf zodra het ego niet langer de baas kan spelen omdat jij de baas bent over het ego. Dat is de weg die wij allen, vroeg of laat, bewandelen, de weg naar innerlijke vrijheid…

Nieuwsgierig naar haar overige werk

• Ga naar Boeken van Yasmin.

Agenda Aanmelden Blog